เรื่องสั้นของการฝึกสหกิจศึกษา (วันที่ 7 มิถุนายน 2553)

วันนี้เป็นวันแรกของอีกสับดาห์แล้ว ย้อนเวลาถอยหลัง 4วัน เร็วเหมือนโกหก เหมือนกับเวลามันผ่านไปอย่างน่าตก จนไม่น่าเชื่อเลย แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องจริง แต่เมื่อมองไปข้างหน้า เวลามันช่างยาวไกลเหลือเกิน ยิ่งคิดก็ยิ่งท้อ แต่ในโลกนี้กลับไม่มีที่ให้ยืนสำหรับคนที่ท้ออีกต่อไป มีแต่คนที่เข้มแข็งเท่านั้นที่จะยืนหยัดสู้ต่อไปได้ สิ่งหนึ่งที่ทำให้คนเราไม่ยึดติดกับเวลาคือ งานที่ทำ มันทำให้เราเดินนำหน้าเวลา เหมือนกับ เวลาคอยเดินตามเรา ผมก็เช่นกัน งานที่ทำวันนี้ มันทำให้ผมไม่ได้คิดถึงเวลาเลย ทำให้เวลาเดินเร็วกว่าเดิมด้วยซ้ำ ทั้งที่มันไม่จริงเลย แต่นั่นมันก็เป็นความสุขกับงานที่เราทำ วันนี้ผมทำหน้าที่ของผมอย่างเต็มที่ แต่พรุ่งนี้มันยิ่งจะเต็มที่กว่าเดิม ผมว่านะ ชีวิตคนเรา มันก็เหมือนกับข้าวที่เรากินเข้าไปทุกวันๆ ถ้าไม่มีรสชาติ มันก็ไม่อร่อย ชีวิตก็เหมือนกัน ไม่มีรสชาติก็ไม่สนุก อีกอย่างสิ่งที่เรารู้ เราเคยทำ วันหนึ่งถ้าเราไม่นำมันออกมาใช้ สิ่งเหล่านั้นก็จะค่อยๆหายไป ดังนั้นผมว่าทางที่ดี คนเราควรหาความรู้ใส่ตัวไว้ให้มากๆจะเป็นการดี คิดทบทวนอยู่เสมอ เมื่อถึงเวลาก็นำมันออกมาใช้ ชีวิตแบบนี้สิถึงจะเรียกว่า ชีวิตที่มีคุณค่า

เอาไว้แค่นี้ก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้จะมาเล่าให้ฟังใหม่ มันคงจะเข้มข้นขึ้นกว่านี้